Scharrelvarkens en Scharrelkippen

Voordat een varken naar de slager gaat, zetten we hem een paar dagen in een apart hok. Het beestje krijgt dan alleen nog maar een beetje wei te drinken. Hij moet nuchter worden omdat anders de darmen te vol zitten. Bij het slachten levert dit een gevaar op voor besmetting met salmonella. Het hok waarin het varken die paar dagen zit, staat de rest van de week leeg.
Het uit de groep halen van het varken is eigenlijk het moeilijkste. Daarna loopt het beestje meestal linea recta naar het aparte hokje, achter in de schuur. Zo ging het ook dit keer. Maar net toen hij het hokje in wilde, schrok hij. Hij schrok van een jong katje dat met de moeder in een strooie nestje lag midden in het hok. Moeder en het katje schrokken ook. Moeder vloog gelijk het hok uit, het katje was daar nog te jong voor en bleef liggen. Het varken wilde eigenlijk ook terug, maar ik dreef hem toch verder het hok in. Als hij een keer terug komt, is het heel moeilijk om hem weer dat hok in te krijgen, weet ik. Ik deed de deur achter hem dicht en zei dat hij goed voor het poesje moest zorgen. Volgens mij begreep hij het wel. Ik ging wat dingen doen. Ik verwachtte dat moeder het jonge katje gelijk zou komen halen.
Toen ik een tijdje later terug kwam, zag ik dat het varken een klein rood puntje op zijn snuit had. Het jonge poesje zag ik niet meer. Ik hoopte maar dat moeder het beestje had opgehaald. Terwijl ik naar het varken keek en verder door het hok zocht naar het jonge katje, kwam de moederkat bij me staan. Het miauwen klonk heel triest en zielig. Ik kon het jonge katje ook niet meer vinden en de rode vlek op de snuit van het varken deed het ergste vermoeden.
Omdat ik altijd met mijn beesten klets, knoopte ik ook dit keer het gesprek aan met de kat. Ik zeg: “wat is er beestje, waarom ben je zo triest?” Zo’n beest geeft natuurlijk geen antwoord. Het varken voelde zich blijkbaar al helemaal niet geroepen te antwoorden. Ik zeg tegen de kat “ben je verdrietig?” En verdomd, het leek alsof haar ogen wat vochtiger waren dan anders. Ik vraag haar “ben je verdrietig over de jonge vogeltjes die je vandaag uit het nest hebt gehaald? Of om het muisje dat je pakte, de moeder van de jongen die daarna tevergeefs op hun moeder wachtten en vervolgens een langzame en pijnlijke hongerdood stierven? Of ben je verdrietig over de eend die eerst met 8, vervolgens met 6 en vandaag met 4 kuikentjes het erf op kwam lopen?” De kat antwoordde natuurlijk niet, draaide zich van mij af en liep de schuur uit. En of ik het me nou verbeeldde of dat het echt was, maar volgens mij zag ik dat ze haar middelvinger naar mij opstak. Hypocriet!

Zij een goed leven, Wij een lekkere bout